„პარტიის სახელი შერჩეული მაქვს“ - ელისო კილაძე პოლიტიკაში მოდის

სულ ნახვები : 8,824
Მიახლოება გადიდება წაიკითხეთ მოგვიანებით ბეჭდვა

...

ყოველთვის დგას იქ, სადაც სიმართლეა, სადაც ადამიანებს დახმარება და მხარდაჭერა სჭირდებათ, სადაც უსამართლობას აპროტესტებენ და სამართლიანობისთვის იბრძვიან. ის არასდროს ექვემდებარება შანტაჟს, იბრძვის უკომპრომისოდ და როგორც თავად ამბობს, არ არსებობს ბუნებაში კომპრომატი, რომელიც მას უკან დაახევინებს და საკუთარ პრინციპებზე უარს ათქმევინებს. ამან განაპირობა ისიც, რომ საზოგადოების მხრიდან არსებობს დაკვეთა მისი პოლიტიკაში ჩართვის.

დღეს ის საქართველოს მესამე პრეზიდენტის გვერდით დგას, - რატომ იბრძვის მისი სიცოცხლის გადასარჩენად და თავად როდის გეგმავს პოლიტიკაში მოსვლას ელისო კილაძე?

CNews- „ქრონიკა+“-ის მთავარ რედაქტორ ელისო კილაძეს ესაუბრა:

_ ქალბატონო ელისო, საქართველოს მესამე პრეზიდენტმა ერთ-ერთ პირველ სასამართლო პროცესზე, რომელსაც ესწრებოდით, თქვა: „აგერ ზის ელისო კილაძე, ვინც სისხლს გვიშრობდა მთელი ის პერიოდი, მაგრამ მაშინაც, ალბათ, სამართლიანობის მხარეს იყო, ახლაც არის სამართლის მხარეს, - ამ დროის განმავლობაში, რაც მიხეილ სააკაშვილი დაპატიმრებულია, თქვენ დგახართ მის გვერდით, - რატომ?

_ მგონია, რომ ჟურნალისტი ყოველთვის უნდა იყოს ხელისუფლების საწინააღმდეგო მხარეს, ჩასაფრებულ პოზიციაში და კრიტიკოსი. არ მიმაჩნია, რომ ჟურნალისტის ფუნქცია ხელისუფლების „გაპრავებაა“ და მისი ქმედებების მხარდაჭერა იქ, სადაც მხარდასაჭერი არ არის. მიშა სააკაშვილი იყო სწორი, როცა ეს თქვა _ დიახ, 9 წლის განმავლობაში ვებრძოდი რეჟიმს, მხოლოდ 6-თვიანი პაუზა მქონდა, როცა საჯარო სამსახურში ვიმუშავე და მივხვდი, რომ ეს ჩემი საქმე არ არის. საკმაოდ მაღალი თანამდებობა მქონდა იმერეთის სამხარეო ადმინისტრაციაში, განცხადება დავწერე და წამოვედი, თან საჯაროდ განვაცხადე. არ იყო ეს იოლი გადაწყვეტილება 2006 წელს. მეცინება, როცა ადამიანები ამბობენ, რომ თურმე რეჟიმს ებრძოდნენ და რეჟიმის მსხვერპლები არიან, იშვიათი გამონაკლისების გარდა, რა თქმა უნდა. რაც შეეხება მიშას, მგონია, რომ მან თავისი ძალიან გააზრებული გადაწყვეტილებით თავი გადადო ამ ქვეყნისთვის. შეხედა რა ამ დაჭაობებულ პოლიტიკურ სიტუაციას, ფიქრობდა, რომ მისი ჩამოსვლით ის საზოგადოებას გამოაფხიზლებდა, მაგრამ ის კარგად არ იცნობს ბოლო 9 წლის „ქოცურ“ საქართველოს. პირდაპირ გეუბნებით, რომ მას ატყუებდნენ და არასწორ ინფორმაციებს აწვდიდნენ და გადაჭარბებულია ის, რასაც იგი „ფეისბუქზე“ ხედავდა. მისი ჩამოსვლა აღმოჩნდა მხოლოდ თავგანწირვა და ეს საზოგადოება ვერ გამოაფხიზლა. როდესაც მიშა დაბრუნდა,  მის ბრალზე ფიქრი დავიწყე, თუ რატომ მიუსაჯეს 6 წელი მიხეილ სააკაშვილს. აღმოჩნდა, რომ 6 წელი მას მიუსაჯეს იმის გამო, რაც არ ჩაუდენია. პირველი საქმე ეს არის ვალერი გელაშვილის ცემის ფაქტი. მე სუბიექტურად და ობიექტურადაც გეუბნებით, რომ გელაშვილი იყო საცემი, იმიტომ, რომ ის შეეხო საქართველოს პრეზიდენტისა და მისი მეუღლის პირად ცხოვრებას და ადამიანურად ამის პატიება კაცისთვის არ შეიძლება. ჩვეულებრივი ჭორიკანა ადამიანი აღმოჩნდა, მაგრამ მიხეილ სააკაშვილის დავალებით არ უცემიათ ვალერი გელაშვილი. ვინც იცნობს მიშას და მე ის გავიცანი უკვე ემიგრაციაში მისი ყოფნის დროს, ის არ არის ასეთი მარტივი ადამიანი, რომ მსგავსი ტიპის შურისძიებებს მიმართოს. ეს იყო მისი ძალოვანი უწყების მხარდაჭერა და გადაწყვეტილება, რომ მიხეილ სააკაშვილისთვის ესიამოვნებინათ. საქმეში არ არის არანაირი მტკიცებულებები. ბევრჯერ ვისაუბრე ამ თემაზე. პირდაპირი ჩვენება, რომ ვინმეს ეთქვას, მიხეილ სააკაშვილმა დაგვავალა გელაშვილის ცემა, - ასეთი რამ საქმეში არ არის. მეორე: ეს გახლავთ გირგვლიანის ძალიან მძიმე საქმე. მინდა, მკაფიოდ იცოდნენ ადამიანებმა, რომ გირგვლიანის საქმეზე არაფერი შეცვლილა, ჩვენ დღესაც არ ვიცით, ვინ მოკლა და რა ვითარებაში, საერთოდ მოკლეს თუ არა სანდრო გირგვლიანი. ექსპერტიზის დასკვნებიც კი არ არის ეჭვქვეშ დაყენებული და მით უმეტეს, არც გამოძიების შინაარსი და ფორმა. აქ, უბრალოდ, საუბარი იყო იმაზე, რომ ამ მძიმე საქმეზე, რომელმაც, ფაქტობრივად, გადაიყოლა მიხეილ სააკაშვილის ხელისუფლება და სააკაშვილის შეცდომა იყო, რომ არ ჰქონდა სწრაფი რეაქცია, არ გადააყენა ვანო მერაბიშვილი, თუნდაც ის, რომ არ დააკავა მისი ცოლი და ეს ლაქა დარჩა იმ ხელისუფლებას სამუდამოდ. მთავარი იყო, რომ როგორმე სააკაშვილი ამ საქმეზე მიებათ და ის მიაბეს იმ უფლების გამო, რომელიც ყველა პრეზიდენტს აქვს და იყენებს, _ ეს არის შეწყალების უფლება. მიხეილ სააკაშვილმა არ გაათავისუფლა სანდრო გირგვლიანის საქმის ფიგურანტები, მკვლელებსაც ვერ ვამბობ იმიტომ, რომ ამ საქმის მასალების მიხედვით მკვლელობა არ ჩანს. მიხეილ სააკაშვილმა საქმის ფიგურანტებს გაუნახევრა სასჯელი და შემდგომ ისინი გაათავისუფლეს უდოთი. რა თქმა უნდა, ეს იყო პოლიტიკური გადაწყვეტილება, ეს იყო სახელმწიფო ნება, მაგრამ ეს არ იყო პრეზიდენტის დანაშაული. მაგალითად, იგივე წარმატებით შეიძლება ციხეში ჩასვა გიორგი მარგველაშვილი, რომელიც, ძირითადად, მძიმე დანაშაულში ბრალდებულ პირებს, მათ შორის, საკუთარი ცოლის ნათესავებს იწყალებდა და ასევე სალომე ზურაბიშვილი, რომელმაც პოლიციელის მკვლელი შეიწყალა და მომდევნო პრეზიდენტიც, რომელიც, ალბათ, პატიმრებს შეიწყალებს. ეს იყო პოლიტიკური დაკვეთა. ერთი მხრივ, მიხეილ სააკაშვილის თავგანწირვამ, რომ ჩამოსულიყო და ეს საზოგადოება გამოეფხიზლებინა, მეორე მხრივ, იმ სიტუაციამ, რომელიც დამხვდა მე სამართლებრივად, მიმაღებინა ეს გადაწყვეტილება, არც მძიმე და არც მსუბუქი, _ ყველა შემთხვევაში ასე მოვიქცეოდი. ასე მოვიქცევი მომდევნო ხელისუფლების პირობებშიც, თუკი უკანონო დევნილი იქნება ნებისმიერი „ქოცი“ მაღალჩინოსანი და სამართლებრივად არ გასამართლდება, რადგან მგონია, რომ როდესმე უნდა დადგეს ამ ქვეყანაში დრო, როცა სამართალი იქნება უპირველესი და არა პოლიტიკური მდგენელი ამა თუ იმ სისხლის სამართლის საქმისა. ამის გამო მივიღე ეს გადაწყვეტილება, რომელსაც მოჰყვა რისხვა ყველა მხრიდან: „ნაციონალებისგან“, „ქოცებისგან“ და, ალბათ, შუაშისტებისგანაც.

_ აღნიშნეთ, რომ გადაწყვეტილებას, რომლის თანახმადაც მესამე პრეზიდენტის გვერდით დგახართ, რისხვა მოჰყვა „ნაციონალებისგანაც“. თქვენ მიხეილ სააკაშვილის მიმართ  ყველა ფორმით გამოხატავდით სოლიდარობას, მათ შორის, მის მხარდასაჭერ აქციებზე, ციხესთან თუ საავადმყოფოსთან, - ამის მიუხედავად, მისი თანაპარტიელებისა თუ მომხრეებისგან თავდასხმის ობიექტი გახდით, - რამ გამოიწვია მათი ასეთი დამოკიდებულება, - ეს ხომ არალოგიკურია?

_ დიახ, არალოგიკურია. ერთი მხრივ, ეს გამოიწვია მათმა უუნარობამ, იმიტომ, რომ ეს ყველაფერი მათ უნდა გაეკეთებინათ. მე არ მაქვს მიხეილ სააკაშვილის ხელისუფლების ვალი და არც სააკაშვილის ვალი პიროვნულად. მის ირგვლივ პარტიაში და, სხვათა შორის, მედიაშიც, იყვნენ ადამიანები, რომლებმაც მოიწყვეს ცხოვრება მიხეილ სააკაშვილის დროს, რომლებიც მასთან ერთად სამოგზაუროდ დადიოდნენ. მათი მივლინებებისა და საჩუქრების ქვითრები დევს „პიჯაკების საქმეში“. ისინი დღეს არიან „ქოცები“, მათ მოსწონთ ხელისუფლებასთან ყოფნა და მნიშვნელობა არ აქვს, ხელისუფლებაში ვინ იქნება. ერთი მხრივ, იყო აგრესია იმიტომ, რომ მათი გასაკეთებელი საქმე აღმოჩნდა ჩემი გასაკეთებელი, რაც მგონია, რომ კარგად გამომივიდა, როგორც სამართლებრივი ნაწილის ჩვენების, ასევე უსამართლობის გაპროტესტებით. მეორე მხრივ, იყო პოლიტიკური ეგოიზმი, ისინი ფიქრობდნენ, რომ სამომავლო პერსპექტივაში მე მზის ქვეშ მათ ადგილს ვეცილებოდი, რომ შეიძლებოდა პოლიტიკაში ვყოფილიყავი, „ნაციონალურ მოძრაობაში“, მათ და მიშას გვერდით. ახლა არ ვიცი, ფიქრობენ თუ არა ასე, მას შემდეგ, რაც მიშამ განცხადება გააკეთა, რომ წავიდა ქართული პოლიტიკიდან. თუმცა მაშინაც საჯაროდ ვთქვი და ახლაც გავიმეორებ, რომ ვერ ვიტყვი უარს ჩემს 9 წელზე, ჩემს წარსულზე, როცა ქუჩაში ვიდექი და „ნაციონალურ მოძრაობას“ ვაკრიტიკებდი საჯაროდაც, აქციების ორგანიზატორიც ვიყავი. 7 ნოემბრიდან მოყოლებული არც ერთი აქცია არ ჩატარებულა, სადაც ორგანიზატორი არ ვყოფილიყავი. „სახალხო კრების“ პრესსამსახურიც გახლდით და მე ამ წლებზე უარს ვერ ვიტყვი, ჩემი სიცოცხლის მნიშვნელოვან წლებზე, რომელიც პროტესტსა და რეჟიმთან წინააღმდეგობაში გავატარე. შესაბამისად, „ნაციონალური მოძრაობის“ არც საარჩევნო სიაში, არც პოლიტიკურ ნაწილში, არც ოფისსა და არც სადმე სხვაგან ჩემს თავს არ მოვიაზრებ.

_ რომ დავაზუსტოთ, არც არასდროს მოიაზრებდით თავს „ნაციონალურ მოძრაობაში“?

_ არც არასდროს მოვიაზრებდი, რადგან, როგორც ზემოთ ვთქვი,  6 თვე ვიმუშავე საჯარო სამსახურში და ჩემთვის არ არის კომფორტული საჯარო სამსახურში ყოფნა, ეს ჩემს თავისუფლებას გარკვეულწილად ზღუდავს. მით უმეტეს, „ნაციონალურ მოძრაობასთან“ ერთად ჩემს თავს არ მოვიაზრებ. ახლა საერთოდ მგონია, რომ მათ პოლიტიკური მომავალი არ გააჩნიათ, მაგრამ როცა ჰქონდათ და  აქტიურები იყვნენ, მაშინაც არ მოვიაზრებდი. ასევე მხარს ვუჭერდი ნიკა მელიას და ყველა პატიმარს, ვინც იყო დაკავებული. ჩემთვის არ აქვს მნიშვნელობა, რომელ პოლიტიკურ ძალას წარმოადგენს ესა თუ ის ადამიანი, რომელსაც უსამართლოდ ჩაგრავს ხელისუფლება.

_ თქვენ აღნიშნეთ, რომ „სააკაშვილი კარგად არ იცნობს ბოლო 9 წლის „ქოცურ“ საქართველოს“, - რას გულისხმობთ, კონკრეტულად რომ გვითხრათ? როგორ ტრანსფორმირდა ჩვენი საზოგადოება „ქართული ოცნების“ მმართველობის პირობებში?

_ საზოგადოება გახდა ძალიან შემგუებელი. თუ სააკაშვილის დროს ვაპროტესტებდით ყველაფერს და  ქუჩაში ვიდექით, - სად გაქრა ეს მუხტი, მართლა არ ვიცი. ხშირად ვსვამ კითხვას, _ მასობრივი ჰიპნოზის მდგომარეობაში ხომ არ ცხოვრობს ეს საზოგადოება-მეთქი? მე მესმის იმ ადამიანების, რომლებიც  სააკაშვილზე იყვნენ ნაწყენები, გაბრაზებულები, გაბოროტებულები, ისინი ახლა ყველაფერს ამართლებენ, რაც ამ ქოცურ საზოგადოებაში ხდება, თუმცა არ მესმის მოაზროვნე ნაწილის, იმ ადამიანების, რომლებსაც პროტესტის გრძნობა აღარ დარჩათ. ამის ბევრი მიზეზი შეიძლება იყოს. „ნაციონალური მოძრაობა“ და მაშინდელი ხელისუფლება ვერ მოიშორებს იმ უსამართლობის განცდას, რაც იყო იმ ხელისუფლების დროს. ეს იყო სასამართლოს არარსებობა, ბიზნესზე ზეწოლა, პატიმართა წამება, რამდენადაც ბანალურად არ უნდა ჟღერდეს, რადგან იქ არ იყო მხოლოდ  დადგმული „ცოცხების კადრები“, იქ იყო კარანტინის დაშლა, „წითელი პარასკევები“,  რომელიც ყოველ პარასკევს ყველა სასჯელაღსრულების დაწესებულებაში კარანტინის დროს ეწყობოდა. ეს დარჩა ადამიანების მეხსიერებაში და ხალხს ეშინია. რატომ არ იცვლება ხელისუფლება? - იმიტომ არა, რომ „ქართულ ოცნებას“ ბევრი მხარდამჭერი ჰყავს, არც იმიტომ, რომ „ქართული ოცნება“, როგორც ხელისუფლება, ვინმეს მოსწონს, უბრალოდ, ხალხს აქვს „ნაციონალური მოძრაობის“ ხელისუფლებაში დაბრუნების შიში და ეს ძალიან გამჯდარია. „ნაციონალურმა მოძრაობამ“ არაფერი გააკეთა ამ 9 წლის განმავლობაში, როცა იყო მეორე ოპოზიციური ძალა, იმისთვის, რომ ეს შიში ადამიანებს გადაელახათ. ნახეთ, როგორ ექცევიან თუნდაც საკუთარ მხარდამჭერებს, რომლებთაც  განსხვავებული პოზიცია აქვთ. ჩემზე არ მაქვს საუბარი, მე ყოველთვის მექნება იმის რესურსი, რომ პასუხი გავცე ნებისმერ ოპოზიციასა და ხელისუფლებას, ჩემს პიროვნულ პოზიციას, რაც სამართლიანად მიმაჩნია, დავიცავ, მაგრამ საკუთარ მხარდამჭერებს, რომლებსაც განსხვავებული აზრი გაუჩნდათ, როგორ ექცევიან, ხომ ხედავთ, _ ზოგს ფიზიკურად უსწორდებიან, გამოწერილი აქვთ ეს იარლიყი, „სუს-ის აგენტები“, ბლოკავენ მათ, არ უსმენენ და საერთოდ არ განვითარდა „ნაციონალური მოძრაობა“ მთელი ამ წლების განმავლობაში, საზოგადოებას ვერცერთი ახალი ინიციატვა ვერ შესთავაზა. მართლა მაინტერესებს, ნიკა მელია მთელი დღეების მანძილზე რას აკეთებს პარტიის ოფისში ან საერთოდ თუ დადის?! _ ადამიანური კითხვაა. იმის მაგიერ, რომ ხალხთან მისულიყვნენ, ქუჩა-ქუჩა შემოევლოთ მთელი ქვეყანა და გაემრავლებინათ მომხრეები, საკუთარი მხარდამჭერებიც კი დაკარგეს ამ უმოქმედობით. ასეთ ადამიანებს ახლა ჩემი არსებობა რომ აღიზიანებდეთ და ნერვებს უშლიდეთ, სულაც არ არის გასაკვირი.

_ ხაზგასმით აღნიშნეთ, რომ „ნაციონალური მოძრაობა“ საზოგადოებას ახალს ვერაფერს სთავაზობს, „ქართული ოცნება“ კი ამით იკვებება...

_ „ნაციონალური მოძრაობა“ საზოგადოებას  არათუ ვერ სთავაზობს ახალს ვერაფერს, არამედ ვერც შესთავაზებს. „ქართული ოცნება“ კი ამ ქვეყანაში „ნაციონალური მოძრაობის“ არსებობაზე დგას, _ თუ ვინმეს არ აწყობდა მიხეილ სააკაშვილის განცხადება, რომ ის მიდის პოლიტიკიდან, ეს იყო „ქართული ოცნება“ და „ნაციონალური მოძრაობა“ ერთად იმიტომ, რომ სააკაშვილი, როგორც ბუა, ძალიან კარგი მასალა გახლდათ „ქართული ოცნებისთვის“. ის მუდმივად აპელირებდა სწორედ ამაზე და ეს მუდმივი აპელირება, საბოლოო ჯამში, ტრანსფორმირდებოდა საარჩევნო ხმებად, იმიტომ, რომ ადამიანები აგინებენ „ოცნებას“, არ უყვართ, არ ეთანხმებიან მას, თუმცა მაინც გარბიან არჩვენებზე „ქართული ოცნებისთვის“ ხმის მისაცემად.

_ უკვე ათი წელია, ამ „ქოცნაცურ“ რეალობაში ვცხოვრობთ და ალტერნატიული მესამე ძალა არ არსებობს. პოლიტიკურმა სპექტრმა ამოწურა საკუთარი რესურსი, ეს კვლევებითაც დასტურდება, რომ საზოგადოების უმრავლესობა არჩევანს ვერ აკეთებს. თქვენ სოციალურ ქსელში გაქვთ ჯგუფი, სადაც ათი ათასობით მხარდამჭერი გყავთ, ინტენსიურად რთავთ „ლაივებს“, გაქვთ კონტაქტი საზოგადოებასთან და მათი მხრიდან არის დაკვეთა, რომ დროა ჩაერთოთ პოლიტიკაში. გიფიქრიათ თუ არა ამაზე და დღევანდელი მოცემულობით თუ განიხილავთ ამ საკითხს?

_ რა თქმა უნდა, მიფიქრია და განვიხილავ. მეტიც: ჩემი ყოველი დღე არის ნაბიჯი ამ გზაზე. ოღონდ ჯერ მე არ ვდგავარ იმ ზღვარზე, როცა უკვე უნდა მივიღო პოლიტიკაში მოსვლის გადაწყვეტილება. ზოგადად, ჟურნალისტები პოლიტიკაში ვართ, იმიტომ, რომ ამ სიტუაციაში ყოველდღიურად ვართ ჩართულები, მაგრამ მე პოლიტიკას სხვაგვარად ვუყურებ _ არ მესმის ასე ტრადიციული გაგებით, როგორც „ქართული ოცნების“ ჩინოვნიკებს ან ოპოზიციონერ ლიდერებს. ვფიქრობ, რომ ადამიანებთან ურთიერთობა არის ყველაზე კარგი ლაკმუსი. 2004 წელს საპრეზიდენტო არჩევნები მიხეილ სააკაშვილმა 96%-ით რატომ მოიგო? _ იმიტომ, რომ იმ ადამიანებს, რომლებმაც მიშა სააკაშვილს ხმა მისცეს, ყველას პირადად იცნობდა და 96%-დან 90 %-ისთვის ხელი ჰქონდა ჩამორთმეული. დადიოდა მთელ საქართველოში, პირადი კომუნიკაცია ჰქონდა ხალხთან. პარტიის ლიდერები არ პასუხობენ საკუთარ მხარდამჭერებს, არ პასუხობენ მათ სატელეფონო ზარებს, უგულებელყოფენ მესიჯებს. ჩინოვნიკები არ პასუხობენ საკუთარ ამომრჩეველს. მე მირეკავენ ადამიანები, მაგალითად, როცა კლინიკაში პრობლემის მოგვარება უნდათ. ეტყობა, ამ ჩემმა დამოკიდებულებამ ხალხისადმი მოიტანა ეს მოთხოვნა, რომ იქნებ, თქვენ იყოთ პოლიტიკაშიო.

_ ლოგიკურად გაჩნდა ეს მოთხოვნა.

_ დიახ და მეც, რა თქმა უნდა, განვიხილავ ამას და ვფიქრობ, რომ რაღაც პერიოდის მერე დადგება ეს დრო.

_ აღნიშნეთ, რომ „მეტიც: ჩემი ყოველი დღე არის ნაბიჯი ამ გზაზე“, - რამ შეიძლება დააჩქაროს თქვენი ნაბიჯები და პოლიტიკაში მოსვლის გადაწყვეტილება?

_ ომმა, თუ რუსები უკვე ფიზიკურად დააპირებენ ქვეყანაში შემოსვლას. რეალურად, ჩვენ ისედაც ომში ვართ. ყოველდღიურად მენტალური, ჰუმანიტარული, ფსიქოლოგიური, ჰიბრიდული ომია. ხომ ნახეთ, რამდენმა ადამიანმა გამოამჟღავნა საკუთარი თავი, რომლებიც  ჩუმად იყვნენ და ელოდებოდნენ თავის დროს და რუსული ნარატივების კიდევ უფრო მეტად გააქტიურებას. იცით, რამდენი ადამიანია კიდევ, რომელიც თადარიგს იჭერს და ჯერ კიდევ ფიქრობს, რომ არ მოსულა დრო, როცა ასე საჯაროდ უნდა გამოხატონ თავიანთი პოზიციები. მაგრამ ჩვენ არ გამოვრიცხოთ ის, რომ თუ რუსეთი უკრაინაში იქნება ძალიან წარუმატებელი და რა თქმა უნდა, ეს ასეც იქნება, უკრაინაში რუსეთი ამ ომს აუცილებლად წააგებს, სხვა ლოგიკა უბრალოდ არ არსებობს, ამის შემდეგ ის შეეცდება, რომ საქართველოში არა მენტალურად, არამედ ფიზიკურად, ტანკებისა და იარაღის გამოყენებით შემოვიდეს. ამას წინათ იყო საუბარი იმაზე, რომ შენგენის ქვეყნებში ვიზები კეთდება იქ ყოფნის 2-წლიანი გარანტიით. მე მითხრეს, რომ თუ გინდა, პასპორტი გამოგვიგზავნე და ამას გაგიკეთებთო. რაღაც პერიოდი ვიფიქრე, რომ ხომ არ გავაკეთო-მეთქი, რადგან ხომ შეიძლება, 3 თვეზე დიდი ხნით მოგინდეს სადმე წასვლა და საზღვრის კვეთები არ იყოს, მაგრამ არა, არსად წავალ, არც ერთ შემთხვევაში, არც ფიზიკური ომის და არც ჰიბრიდული ომის პირობებში, იმიტომ, რომ ამ საზოგადოებას სჭირდება ადამიანები, რომლებიც მას მოუსმენენ, მათ გაჭირვებას გულთან მიიტანენ, გაიზიარებენ და  მათ დასახმარებლად რაღაცებს გააკეთებენ. ამიტომ ერთადერთი მიზეზი, რამაც შეიძლება 2024 წლამდე  პოლიტიკაში ჩემი მოსვლის გადაწყვეტილება დააჩქაროს, ეს იქნება ომი.

_ 2024 წელი _ ეს არის თარიღი, როცა უკვე პოლიტიკაში აქტიურად შემოხვალთ?

_ ვფიქრობ, 2024 წელი არის თარიღი, როცა მივიღებ ამ გადაწყვეტილებას, რომ პოლიტიკაში ღიად და აქტიურად ჩავერთო.

_ დარწმუნებული ვარ, ამას მოჰყვება აჟიოტაჟი.

_ მარტივი რეცეპტი მაქვს ასეთი ადამიანებისთვის: სტაფილოს წვენიც შველის და ცივი წყალიც უფასოა. (იცინის)

_ ვინ იქნება თქვენს გუნდში, - ამ ეტაპზე თუ გაქვთ ამაზე კონსულტაციები?

_ არანაირი კონსულტაციები არ მაქვს, _ ძალიან რთული 10 წელი გავიარე „ქართული ოცნების“ პირობებში და არასდროს ვყოფილვარ, ჩემი მეგობრების გარდა, სხვა ადამიანების იმედად. არც პოლიტიკური აქტივისტებისა და არც პოლიტიკური პარტიების ლიდერების იმედი არ მქონია. მეტიც: როცა ჩემი შვილი  დაიჭირეს, ძალიან ცოტა პოლიტიკოსმა გააკეთა საჯარო განცხადება, ესენი იყვნენ: შალვა ნათელაშვილი, ნინო ბურჯანაძე, დათო კირკიტაძე და ნიკა მელია, სხვები არ ყოფილან. არც არასამთავრობო სექტორი არ იდგა ჩემ გვერდით. მათ ელიტარული „კუტოკი“ შექმნეს, ადამიანებთან კომუნიკაცია არ ჰქონიათ და შერჩევითი პროტესტები აქვთ.  მახსოვს სახალხო დამცველის გარდა [ჩემი შვილის საქმეზე], არავის გაუკეთებია განცხადება. მაშინ სახალხო დამცველი უჩა ნანუაშვილი იყო, რომელმაც საოცარი პოზიცია დაიჭირა, უპრინციპულესი, არ შეეპუა არავის დედამიწის ზურგზე. არავინ ყოფილა ჩემთან ერთად და ჩემ გვერდით, ამიტომ ზუსტად ვიცი, ომში ვისთან ერთად წავალ და ზუსტად ვიცი, ვინ იქნებიან ის ადამიანები, რომლებიც ამ ომში გამომყვებიან ბოლომდე და არ მიმატოვებენ.

_ იქნებიან საზოგადოებისთვის ნაცნობი სახეები?

_ მათ შორის იქნებიან საზოგადოებისთვის ნაცნობი სახეებიც. პარტიის სახელი მოფიქრებული მაქვს  და თავის დროზე ვიტყვი; კონცეფციაც შევიმუშავე, მაგრამ ის, რომ ვიჯდე და დღე და ღამე ამაზე ვფიქრობდე, ასე არ არის. ეს გახლავთ ბუნებრივი პროცესი, რომელიც ლოგიკურად მივა თავის ფინალამდე. 2013 წლის გაზაფხული იყო, როცა ბრძოლა დავიწყე. „ქართული ოცნების“ ყველა ლიდერს ვიცნობდი, ყველასთან მქონდა პირადი კომუნიკაცია, მათ შორის, სატელეფონოც. ძალიან მარტივად შემეძლო მომეპოვებინა თანამდებობა, ბიზნესი, ფული, კეთილდღეობა და ა. შ. იცით, როგორ დავიწყე? _ ჩემთან მოვიდა რუსთავის მერის ძმა, ერთ-ერთი ბიზნესმენი, რომელმაც მითხრა, რომ ლაშა ნაცვლიშვილმა გადაწყვიტა, მას 15 მილიონი დოლარი „აახიოს“. რა უნდა მექნა? უნდა ამერჩია ჩემი კეთილდღეობა და სიკეთეები, თუ ამ ადამიანს უნდა დავხმარებოდი? რასაკვირველია, უნდა დავხმარებოდი. ეს ის პერიოდია, როცა ბიძინა ივანიშვილი არის ღმერთი ამ ქვეყანაში, ის არის პრემიერი და ერთ-ერთ პრესკონფერენციაზე 19-ჯერ მახსენა. „რუსთავი 2-ც“ კი, რომელიც მაშინ იყო მთავარი ოპოზიციური არხი, ვერ ბედავდა შეკითხვის დასმას, პრესკონფერენციებზე მე არ მიშვებდნენ და  ჩემზე დაყრდნობით ნათია გოგსაძემ ჰკითხა ნაცვლიშვილის თემაზე.  მახსოვს ივანიშვილის ფრაზები: „ელისო კილაძემ რომ თქვა, ნაცვლიშვილი უნდა გადავაყენოთ, ამიტომ უნდა გადავაყენოთო?“  თუმცა მაინც გადააყენა და ახლა საერთოდ გაქცეულია ქვეყნიდან ნაცვლიშვილი. მე ყოველთვის გამოვდივარ არა ჩემი პირადი დამოკიდებულებიდან ან ინტერესებიდან, არამედ  იქიდან, თუ როგორ სჯობს ამ ქვეყნისთვის, თუნცდა იგივე „ქართული ოცნებისთვის“. შესაბამისად, ყოველთვის ვცდილობ, ეს ფაქტები იყოს შემოწმებული და ამიტომ მოჰყვება ხოლმე ამ ფაქტებს შესაბამისი რეაგირება, რომ იქ არ დევს პირადი ინტერესი და მოგონილი ფაქტები, ზღაპრები. ვერ ვიქნები გელა ზედელაშვილი, რომელსაც მიუტანენ გამზადებულ ტექსტს და ის ტექსტი უნდა გამოაქვეყნოს თავისი სახელი და გვარით. ვერც ის ვიქნები, ვისაც ეტყვიან, ეს უნდა დაწეროს ან არ უნდა დაწეროს. ეს საკმაოდ რთული გზა იყო, არ იყო მარტივი და მაშინაც ვთქვი, რომ არ არსებობს ბუნებაში კომპრომატი, რომელიც უკან დამახევინებს და ჩემს პრინციპებზე უარს მათქმევინებს. ასე იქნება პოლტიკაშიც, _ არ არსებობს კომპრომატი, რომელიც შემაცვლევინებს ჩემს პოზიციას. რა თქმა უნდა, რაღაცები გამითვალისწინებია, ყოფილა შემთხვევა ჩემს ცხოვრებაში, 2 თუ 3, როცა სახელმწიფო და ქვეყნის ინტერესები ვარჩიე სკანდალს, რომელიც საკმაოდ დიდი შეიძლებოდა ყოფილიყო, მაგრამ მაშინ ასე მივიჩნიე საჭიროდ და ყოველ ჯერზე ასე მოვიქცევი! როგორც კი ერთი მხრივ იქნება სახელმწიფო ინტერესი და მეორე მხრივ ჟურნალისტური სკანდალი, ყოველთვის ავირჩევ სახელმწიფო ინტერესებს, იმის მიუხედავად, ვინ იქნება ხელისუფლებაში, _ „ქართული ოცნება“ თუ ვინმე სხვა.

_ რეალურად, კარგ პოლიტიკოსსაც ეს სჭირდება, რომ პირად ინტერესებზე მაღლა სახელმწიფო ინტერესები დააყენოს.

_ კარგ პოლიტიკოსს სჭირდება მარტივი რამ: არ უნდა დაექვემდებაროს შანტაჟს, არ უნდა იყოს კორუმპირებული და კომპრომეტირებული, არ უნდა წაუცდეს ხელი ისეთ ფულზე, რომელიც არ არის მისი და უნდა ჰქონდეს ადამიანებთან ყოველდღიური ურთიერთობა. სინამდვილეში, პოლიტიკოსობა ძალიან მარტივია, უბრალოდ, ესენი ართულებენ იმიტომ, რომ სხვაგვარად არ შეუძლიათ. როცა მათ ვუყურებ, ყველა გამოსვლის მიღმა ვიცი, რა დევს, რომელი ხდება კომპრომატის გამო. ზოგჯერ წამიცდება ხელი, ვწერ და შემდეგ ვჯავრობ, რა გადაუღეს ასეთი. ასევე ჩანს ისიც, რომელია, მაგალითად, ფინანსური ინტერესებიდან გამომდინარე. ეს ძალიან მარტივია და ზედაპირზე დევს.

_ ფიქრობთ, რომ ის თვისებები, რაც ჩამოთვალეთ, გაქვთ?

_ მიმაჩნია, რომ ეს თვისებები, რაც ჩამოვთვალე, ყველაფერი მაქვს. პოლიტიკოსისთვის არასაჭირო თვისებები უფრო ბევრი მაქვს, ვიდრე საჭირო, იმიტომ, რომ ძალიან იმპულსური ვარ, ფეთქებადი, არ მაქვს მოთმინების უნარი და არ ვიცი დათმობა. ეს არ არის ტრადიციული გაგებით პოლიტიკოსის თვისებები, მაგრამ როგორც ჟურნალისტიკაში დავარღვიე რაღაც სტანდარტები და იმ გზით წავედი, რა გზითაც წავედი და მოვედით აქამდე, ასევე მინდა, რომ პოლიტიკაშიც ეს სტანდარტები დავარღვიო. პოლიტიკისოს იმიჯი _ აუცილებლად პიჯაკით, ბაფთით და მაკიაჟით, - მინდა ესეც დავარღვიო. ადამიანური უნდა გახდეს პოლიტიკა. ისე უნდა მოვიქცეთ, როგორც ყოველდღიურობაში და ასე უნდა მოიქცნენ პოლიტიკოსებიც, ჩარჩოების გარეშე.

 

ნენე ინჯგია, CNews

Მეტის ნახვა

უახლესი ვიდეოები

ინტერვიუ ► Მეტის ნახვა